Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Et nemo nimium beatus est; Duo Reges: constructio interrete. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Atqui reperiemus asotos primum ita non religiosos, ut edint
de patella, deinde ita mortem non timentes, ut illud in ore
habeant ex Hymnide: Mihi [redacted] menses satis sunt vitae,
septimum Orco spondeo.

Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo
disputatio ducitur.

Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Sed ad bona praeterita redeamus. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Atque etiam ad iustitiam colendam, ad tuendas amicitias et reliquas caritates quid natura valeat haec una cognitio potest tradere.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
At iste non dolendi status non vocatur voluptas.
Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam.
Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Quibusnam praeteritis?: Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.
Bork: Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur.
Bork: Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.
Bork: Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.
At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.
Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum?
Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus?
Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit.
Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.